Η ιστορία του Svenska Toffeln*-Μέρος δεύτερο

*σουηδικό τσόκαρο-σανδάλι

Η Ρόδος μου ξυπνούσε πάντα ανάμεικτα συναισθήματα. Αν και κατεξοχήν καλοκαιρινός προορισμός του Λέναρτ, και αναρίθμητων ακόμα Σουηδών, στα νιάτα του, εξελίχθηκε σε πεδίο μάχης των φύλων, με παντιέρα το κίνημα για τα γυναικεία δικαιώματα που, πριν 2-3 δεκαετίες, είχε ήδη σαρώσει τα πάντα στο πέρασμά του από τη βόρεια Ευρώπη. Ο κακόμοιρος ο Λέναρτ, ερχόμενος στη Ρόδο για φτηνές και ανέμελες διακοπές στον ήλιο, ήταν αναγκασμένος να βλέπει τις συμπατριώτισσές του να επιδίδονται σε όργια επί οργίων, ενώ αυτός και κάθε ομοΐδεάτης του αρκούνταν στο γνωστό άδειασμα από τις μελαχρινές ντόπιες:

-"Γουάτ? Γιου εντ μη? Μπατ γιου χαβ σάνταλζ!!!". (Προφανώς, τη δεκαετία του '70 που οι γυναίκες της ελληνικής υπαίθρου δεν ήταν ακόμα χειραφετημένες, το κρώσμα έφερνε πιο πολύ σε "Άει χάσου ρε λέτσο μη φωνάξω τον αδερφό μου"...)



Ο Λέναρτ άραξε σε μια παραλιακή καφετέρια και παρήγγειλε καφέ. Σε καμμιά ώρα κατέφτανε η πτήση του Κλάους. Το απόγευμα θα έφτανε και η Σαντρίν. Δεν έβλεπα την ώρα να δω τους φίλους μου. Είχαμε περπατήσει μαζί πολλά μέρη της Ελλάδας. Είχαμε ανέβει στη Δρακολίμνη, τότε που ο Κλάους μέθυσε και κυνηγούσε ένα αγριογούρουνο φωνάζοντας "Μπρουμχίλντα, λίμπλινγκ!". Είχαμε λιαστεί στη Πάργα, όπου τα σανδαλάκια της Σαντρίν εκσφενδονίζονταν προς κάθε κατεύθυνση, σε μια απέλπιδα απόπειρα να κρατήσουν μακριά τα διάφορα καμάκια (και αποτυγχάνοντας οικτρά να πετύχουν κάποιον, εξού και το παρατσούκλι της γαλλίδας "Νέβερ-ε-μπούλζάι". Είχαμε χαθεί βράδυ στην Ομόνοια, πατώντας λογιών λογιών σκατούλες και σκουπίδια, ώσπου ένας Αλβανός με κατούρησε και ο Λέναρτ πέρασε το βράδυ σε ένα συντριβάνι προσπαθώντας να με ξεπλύνει. Δικαιώνοντας το μεταναστευτικό κύμα των Ποντίων στη Σκανδιναβία, με φορούσε ακόμα. Κι εμένα και τις κάλτσες του...

Ένιωθα τα μάτια των περαστικών πάνω μου. Ενώ σε κάθε άλλη χώρα ήμουν περήφανος που ο Λέναρτ με κρατούσε καθαρό και ολοκαίνουριο, έχω την εντύπωση πως στην Ελλάδα δεν ήμουν ποτέ καλοδεχούμενος. Όλοι με κοίταζαν σαν αξιοπερίεργο. Έβλεπα και ντόπιους να φοράνε φίλους μου. Αλλά τους αφήνανε μόνους τους, να βασανίζονται ζουληγμένοι από ιδρωμένες, μαύρες από τη σκόνη, πατούσες. Αηδία...

-"Άχτουνγκ, άχτουνγκ, γκεγμάνισε τουγίστεα", αντήχησε η καφετέρια. Ο Λέναρτ, που μετά από μία ώρα αναμονής είχε μόλις παραλάβει τον ελληνικό του και προσπαθούσε να καταλάβει πως στο διάλο μπορεί να πιει κάτι τόσο καυτό, απέκτησε μια ολοκαίνουρια καφέ στάμπα στο καρώ πουκάμισό του και ένα ρευστό καφέ μουσάκι. Γύρισε απορημένος και είδε τον Κλάους να στέκεται παραδίπλα, σαν κρεάτινος βράχος, ροδοκόκκινος και με το πιο ηλίθιο καπέλο που τόλμησε ποτέ άνθρωπος να φορέσει.



-"Μάιν φγόιντ, είσαι καζός, το ξέγεις?", ούρλιαξε ο Κλάους και αγκάλιασε το Λέναρτ χοροπηδώντας. Μετά γύρισε προς το σερβιτόρο και, δείχνοντας το τραπέζι, αμόλησε το άπταιστο ελληνικό: "Κύγιο, φέγε ντύο μπύγα και παγκωμένο παγακαλώ". Ο σερβιτόρος κούνησε συγκαταβατικά το κεφάλι και εξαφανίστηκε στην κουζίνα, για να επανέλθει με δύο μπουκάλες. Τις ακούμπησε στο τραπέζι με γδούπο, τις άνοιξε με το ένα χέρι και αποχώρησε με ύφος μπλαζέ. "Πγοφανώς, ντο καλοκαίγι αγχίζει σωστά, γιά?", είπε ο Κλάους και έπιασε δουλειά.



Μιλούσαν με τις ώρες. Για τη δουλειά, τη ζωή, τη μοναξιά τους. Ο Κλάους τα πήγαινε αρκετά καλά με τη μπυραρία, αν και είχε καταφέρει να μείνει ανύπαντρος. Που και που τσίμπαγε καμμιά μεσόκοπη μεθυσμένη πελάτισσα, και είχε και την καβάτζα της Μπρουμχίλντας. Για το Λέναρτ, τα ξέρετε, μη σας κουράζω. Παρατηρούσαν τον κόσμο να περνάει πάνω κάτω, χάζευαν τις πιτσιρίκες, σχολίαζαν τους άλλους τουρίστες. Και οι μπύρες διαδέχονταν η μία την άλλη. Ώσπου σκοτείνιασε...