Ci sono dei libri - Έχε γεια κυρ-Ηλία, εγώ θα σε θυμάμαι...


Δε θυμάμαι την πρώτη φορά που μπήκα στο μαγαζί του. Ήμουν πολύ μικρός. Θυμάμαι όμως πως πάντα ήταν εκεί. Το βιβλιοπωλείο του κυρ-Ηλία. Libri.

Θυμάμαι παιδάκι που έκανα τους συνειρμούς με το κολιμπρί, μιας και τότε δεν ήξερα ιταλικά και ποτέ δε μου έκοψε να ρωτήσω τι σήμαινε το όνομα του μαγαζιού. Άλλωστε, όταν είσαι 6-7 χρονών, τα πράγματα γύρω σου δε χρειάζεται να έχουν νόημα. Αρκεί να έχουν υφή, υπόσταση. Μπορεί να ρωτήσεις γιατί το παγωτό είναι κρύο, αλλά θα έχεις ξεχάσει την απάντηση τη στιγμή που η φράουλα θα λιώσει στο στόμα σου...



Θυμάμαι και τον κύριο Ηλία, πάντα χαμογελαστό, πάντα καλοσυνάτο, να με κοιτάει πονηρά πίσω από τα γυαλιά με το χρυσό σκελετό. Εκείνο το εξεταστικό βλέμμα, που σε έκανε να νιώθεις ενοχές γιατί 'Έλα βρε Αντωνάκη, δεν χρειάζεσαι ΚΙ ΑΛΛΟ μαρκαδόρο'. Το ίδιο βλέμμα που μεταμορφωνόταν σε χάδι και απαλό σπρώξιμο ενθάρρυνσης στους ώμους κάθε που ξεκίναγε η σχολική χρονιά και τα προβλήματα άρχιζαν ήδη με το πως θα κουβαλήσεις τα βιβλία σπίτι (ναι, πήγαινα σε ιδιωτικό σχολείο και τα αγοράζαμε τα βιβλία...). Αλλά ο κύριος Ηλίας εκεί, χαμογελαστός, να εύχεται καλή χρονιά και να σου μεταδίδει μια αύρα θετική, ότι το διάβασμα δεν είναι κάτεργο.

Θυμάμαι το βιβλιοπωλείο, ένα διόροφο λαγούμι, με βιβλία να σκεπάζουν κάθε σπιθαμή. Καμμία σχέση με τα υπερλουσάτα πολυκαταστήματα που κάναν το βιβλίο προΐόν. Το Libri ήταν πάντα ένα παλιομοδίτικο, σκοτεινό μαγαζάκι. Στα τόσα χρόνια που πήγαινα εκεί, δεν άλλαξε ποτέ διακόσμηση, μόνο ταπετσαρία (βιβλία έρχονταν και πήγαιναν, μα ποτέ δεν ανακάλυψα τι βρισκόταν από κάτω).

Κι ο κυρ-Ηλίας εκεί, πάντα χαρωπός και πρόθυμος, ΠΑΝΤΑ ΔΙΑΒΑΣΜΕΝΟΣ. Δε θυμάμαι να τον ρώτησα για κάποιο βιβλίο και να μην το είχε διαβάσει. Και είναι ο μόνος βιβλιοπώλης που γνώρισα στη ζωή μου με αυτό το γνώρισμα. Δοκιμάστε το ίδιο σε οποιοδήποτε μεγάλο βιβλιοπωλείο. Το μόνο που διαχωρίζει τους υπαλλήλους τους από τον χειριστή φριτέζας σε φασφουντάδικο είναι η απουσία τσίκνας και εκείνου του ηλίθιου καπελίνου...

Θυμάμαι που πολλές φορές δεν είχα κάτι συγκεκριμένο να τον ρωτήσω, αλλά πέρναγα από το μαγαζί του για να του πω ένα γεια. Κι αυτός με καμάρωνε, όπως καμάρωνε κάθε παιδάκι που είδε να μεγαλώνει μέσα από το βιβλιοπωλείο του.

Θυμάμαι που έμενα να χαζεύω τα ράφια, να ξεφυλλίζω τα βιβλία, να ταξιδεύω στις σελίδες. Ένας μικρός Φιλέας Φογκ με χάρτινο αερόστατο...

Μες στο κλειστό δωμάτιο μπορείς να βρεις
ό,τι δεν τόλμησες ποτέ να ονειρευτείς
κι ό,τι μέσα σου βαθιά αγάπησες
κι όμως ποτέ δεν είδες να βγαίνει αληθινό

Όλα είναι εκεί, εκεί υπάρχουν όλα
μες στο κλειστό δωμάτιο, όλα και τίποτα
αγάλματα θεών λησμονημένων και της Ελένης το πουκάμισο
όλα είναι εκεί κι άλλα πολλά, που κάποτε φαντάστηκες

Ο φόβος του Χριστού στον κήπο της Γεθσημανή
τα βήματα της θλίψης του, της αίγλης του το φως
το αίμα των θυσιασμένων και οι χαμένοι στόχοι τους
το ψύχος το δριμύ των χωρισμών

Το διαμαντένιο αηδόνι του βασιλιά της Κίνας
σινιάλα από φάρους που σβηστήκαν
και μαγικά τοτέμ από άγνωστες φυλές
κι εφηβικά κορμιά και καλοκαίρια γαλανά
θάνατοι και φωτιές κι αόρατη ομορφιά

Μες στο κλειστό δωμάτιο υπάρχουν όλα
αν έχεις μάτια να τα δεις, αν έχεις χέρια να τ' αγγίξεις
μπορείς να βρεις κλειδί να ξεκλειδώσεις τη σιωπή τους
αρκεί να πας, ολάνοιχτος, γυρεύοντάς τα...

Θυμάμαι που νόμιζα ότι μπορούσα να το δω αυτό το διαμαντένιο αηδόνι. Θυμάμαι το βιβλιοπωλείο του κύριου Ηλία...

Είναι λυπηρό να βλέπεις ατόφια κομμάτια της παιδικής σου ηλικίας να χάνονται. Κι ας σε παρηγορεί το γεγονός ότι σε ποτίσανε, σε χαράξαν ώστε να επιβιώσει μια ρανίδα τους μαζί σου.

Αντίο κυρ-Ηλία, αντίο Libri...